Gott hjá þér að deila þessu Ágúst!
Mikið var gaman að sjá Kalla Ingólfs þvælast um Glymsgil í úrhellisrigningu með hvíta lopahúfu sér til varnar. Slíkur hlífðarfatnaður hefur ekki endilega þótt til fyrirmyndar í gegnum tíðina, en við vitum nú öll hvernig tízkan breytist. Eitt sinn álpaðist Dísa vinkona mín hálfa leið inn í Glymsgil að vetri til með hvíta lopahúfu á kollinum. Blessunarlega voru þá til reyndir menn sem gátu lagt henni, og öðrum, lífsreglurnar. Mér er því bæði ljúft og skylt að deila þessum vísdómi fortíðarinnar með Kalla, og öðrum.
Alltaf gaman að sja myndir úr Glymsgilinu.
Mest athygli mína vakti hinsvegar „fáklædda“ ljóskan.
Ég hef ekki getið mér orð fyrir að vera bokstafstrúar eða staðlaða ferkanntaða hugsun.
Það er t.a.m. eingöngu í örfá skipti sem ég hef haft fyrir því að skíða með hjálm og þá hefði maður sjálfsagt átt að láta það ógert að skíða…. Í önnur skipti hefði maður án efa átt að notað skíðahjálm en gerði það ekki.
Á skíðum er það hinsvegar svo að maður stjórnar áhættunni nokkuð sjálfur með hraða og leiðarvali.
Glymsgil er hinsvegar þannig að það eina sem maður stjórnar þar sjálfur er hvort, og þá við hvaða aðstæður, maður fer inn í gilið. Náttúrulegt hrun á grjóti og ís er random og hrein tilviljun hvar næstu hraðsendingu ber niður.
Ég og fleiri hafa upplifað tilviljanakennt hrun á grjóti og ís á frostköldum sólarláusum dögum í Glymsgili. Aðstæður sem maður telur eins öruggar og þær geta frekast orðið.
Ég efast um að nokkurstaðar annarsstaðar þar sem menn stunda fjallamennsku á Íslandi sé meiri ástæða til að vera með hjálm, heldur en á göngu eftir Glymsgilinu.
Sumt af því sem komið hefur niður mjög nálægt mönnum í Glymsgili hefur auðvitað verið á það mikilli ferð að hjálmur skiptir svo sem engu máli.
Það er samt e-h svo kjánalegt að vera ekki með hjálminn á kollinum einmitt þarna….
Svo mörg voru þau orð!
Skabbi – kominn í háa söðulinn