ég kalla menn nú góða að þekkja leiðina, þetta minnir á hinu ágætu sjónvarpsþætti „Einu sinni var“ sem Guðni Kolbeinsson las svo eftirminnilega inn á.
Úff ekki man ég hvað leiðin heitir, frekar en annað á þessum slóðum, en hún var helst minnisstæð fyrir það að þarna höfðu einhverjir skynsamir menn nýlega snúið við, (því væri sennilega öfugt farið í dag) man ekki hvernig það var, hvort að efri parturinn var kerti sem var brotið frá að ofan. Skömmu síðar hrundu himnarnir í Glymsgili og eftir það hafa múrexi og klaufhamar verið helstu verkfærin í höndum þessa manns.
Engu að síður áhugaverð sagnfræði.
jh